Je kan er tegenwoordig niet omheen. Als je met verpakkingen te maken hebt, wordt ‘de PPWR’ lustig in het rond geslingerd. In de discussies gaat het vaak snel (en niet onterecht) over technische aspecten, definities, tijdlijnen voor implementatie en alle daar bijhorende twijfels, bedenkingen en uitdagingen. In dit artikel kijken we even terug naar het grotere plaatje, en wat nu weer de eigenlijke bestaansreden van de PPWR is. De nieuwe Packaging and Packaging Waste Regulation (PPWR) , sinds 11 februari 2025 in voege getreden, heeft de vorm aangenomen van een stevig pakket Europese wetgeving die de volledige levenscyclus van verpakkingen aan banden legt. Hoewel het als technisch document naar voren geschoven is, belichaamt het in essentie de ambitieuze visie van de Europese Unie op duurzaamheid, economische zelfstandigheid, en een betere wereld voor onze volgende generaties. Met deze wetgeving wil de EU komaf maken met de almaar groeiende berg verpakkingsafval, maar ook de manier waarop we omgaan met verpakkingen radicaal hervormen. Het probleem ligt aan ons hoog verbruik van hoogwaardige primaire grondstoffen: momenteel gaat 40% van alle kunststoffen en 50% van het papier in Europa enkel en alleen naar verpakkingen . Dit zijn grondstoffen die niet meer beschikbaar zijn voor toepassingen met een grotere socio-economische impact. Op hun beurt zijn deze verpakkingen verder verantwoordelijk voor meer dan een derde van het stedelijk afval (36%).( 1 ) Die stijgende afvalstroom – gecombineerd met laag hergebruik en beperkte recyclage – vormt een grote belemmering voor de totstandkoming van een robuuste, toekomstgerichte circulaire economie. Om deze problematiek het hoofd te bieden, heeft de EU begrepen dat naar de volledige levenscyclus dient gekeken te worden, van ontwerp tot afvalbeheer, en dat enkel op die manier de negatieve impact op onze samenleving voldoende kan voorkomen worden. Dit is de essentie van de PPWR regelgeving en de reden waarom de EU hier zoveel belang aan hecht. Met deze maatregelen wil de EU verder inzetten op de kentering naar een robuuste, circulaire economie : weg van het “ take-make-waste ” model en op naar een systeem van bedachtzaam omgaan met onze eindige grondstoffen.
Wie goederen transporteert, weet dat veiligheid voorop staat. Elk jaar gebeuren duizenden ongevallen door ladingen die verschuiven of kantelen tijdens transport. De gevolgen? Schadeclaims, vertragingen en soms zelfs menselijke slachtoffers. Om dat risico te verkleinen, ontwikkelde Europa een gestandaardiseerde testnorm: EUMOS 40509 . Deze norm is sinds 2014 dé referentie voor het beoordelen van de stabiliteit van verpakte palletladingen.
Wanneer palletladingen beschadigd raken tijdens transport, wordt vaak enkel gekeken naar de waarde van de verloren goederen. Maar in B2B-sectoren zoals retail, farmacie, logistiek en industrie liggen de werkelijke kosten veel hoger. Er ontstaan allerlei verborgen kosten rond zo’n incident die minder zichtbaar zijn, maar wel de winstgevendheid aantasten. Naar schatting leidt 1–2% van alle zendingen tot een schadedossier. In sectoren zoals voeding en consumentengoederen gaat gemiddeld 0,5% van de omzet verloren door transportschade.
